Ahmed Arif’ten Leylâ Erbil’e Mektuplar 1954-1957 Ahmed Arif’in Leylâ Erbil’e gönderilmiş olduğu mektuplardan oluşan bu kitap, edebiyat tarihçilerimize kuşkusuz mühim bilgiler sunmayı vadediyor. Yazıldıkları devrin entelektüel ve gösterim ortamını, Ahmed Arif’in sürgün günlerini, yaşamış olduğu siyasal baskıyı, içsel dünyasını ve en çok da fazla aşkını tüm çıplaklığıyla ortaya koyuyor. “Sabah gözlerimi sana açarım. Akşam, uykularımı senden alırım. Nereye, ne yana dönsem karşımda mutluluğun o harikulade başdönmesini bulurum. Böyleyken gene de şükretmem halime, hergelelik, açgözlülük eder, seni üzerim. Aklıma gelmezki seni usandırır, sana gına getiririm. Sana dert, sana ağırlık sana sorun olurum. Nemsin be? Sevgili, dost, yâr, dost… hepsi. En çok da fazla en ilk de Leylâsın bana. Bir umudum, dünya gözüm, dikili ağacımsın. Uçan kuşum, akan suyumsun. Seni anlatabilmek seni. Ben cehennem çarklarından kurtuldum. Üşüyorum kapama gözlerini…” (Tanıtım Bülteninden)
