Izahat
Şu anda Türkiye’ye egemen olan cehâlet yönetimi, cemiyet olma bilincimizde büyük yaralar açmıştır ve açmaya da devam etmektedir. Ilk olarak, toplumun bir grup olarak rasyonal düşünme kabiliyetini silip süpüren yobazlık ve düşünceye değil korkuya dayanan cemaat yaşamının hortlatılması, toplumsal dokumuzu derinden yaralamıştır. Buna ilâveten eğitimimizde yaratılan kargaşa ve kalitesizlik, bir cemiyet olarak data edinme ve değerlendirme yetimizi ortadan kaldırmak üzeredir. Tüm bu tarz şeyleri yapanların eleştirilmesine, toplumda gerçeği aramak için oluşturulabilecek bir özgür fikir ve münakaşa ortamının oluşturulmasına imkân verecek basın özgürlüğünün açıkca, fütursuzca tehdit edilmesi ve buna toplumdan en küçük bir tepki gelmemesi ortaya konan yıkım projesinin toplumca algılanamamasına ve dolayısıyla bertaraf edilememesine niçin olmaktadır.
Bahsettiğim yıkım projesi, bir grup fena niyetli insanoğlunun Türkiye’yi ortadan kaldırma projesi olarak algılanmamalıdır. Kuşkusuz, içimizde bu yıkım projesini yönetenleri dışarıdan destekleyenlerin bu şekilde bir amaçları olabilir ve muhtemelen vardır da. Sadece bu projeyi içimizde (ve başımızda) bulunarak yürüten ve destekleyenlerin yaptıklarının tamamen bilincinde olduklarını sanmıyorum. Ortaya çıkan ve benim özetlemek gerekirse “proje” diye betimlediğim olgu aslına bakarsak yalnızca bilgisizlik ve aptallığın ortaya çıkardığı bir süreçtir. Tarih süresince cehaletin ve aptallığın eline geçen toplumların kaderleri hep bizimki benzer biçimde olmuştur. Zira bilgisiz, çevresiyle temasa geçemediği benzer biçimde bizzat kendisi hakkında detayları de değerlendiremez. Aptal ise bu veriler kendisine sunulsa bile bunlarla ne yapacağını düşünemez. Bilgisiz ve aptal her türlü eleştiriden korkar, zira bellediği yolun haricinde bir yolun varlığını bilmez, olabileceğini düşünemez ve kendisine gösterilse bile değerlendiremez. Bu durumda yapabileceği tek şey, bugün Türkiye’de olduğu benzer biçimde, toplumsal terör, kısaca korku yaratmaktan ibaret olur.
