Izahat
Irmağın iki yakası, ışık girmez bir ladin ormanıyla kaplıydı. Rüzgar, dalları kaplayan kar örtüsünü azca ilkin eritmişti. Tesirini giderek yitiren gün ışığında ağaçlar karanlık, ürkütücü şekiller çizerek birbirlerinin üstüne kapanıyormuş gibiydi. Kımıltısız, cansız, her tür acıdan uzak ve tenha olan bu yırtıcı ülke üstünde boğucu bir sessizlik yargı sürüyordu. Sanki gizlice çınlayan acı bir gülüş vardı; akla gelebilecek tüm acılardan daha korkulu. Sfenkslin donuk gülümseyişi kadar soğuk, sıkıntılı tutkulara benzeyen bir kahkaha…
Acıma bilmeyen sonsuzluk, yaşamla, yaşama tutunma çabasının gereksizliğiyle alay eder gibiydi. Kuzeyin katışıksız, durmak bilmez vahşetiydi bu.
