Izahat
Benim Hüzünlü Orospularım’ın başkişisi, yaşamı süresince hiçbir hanımla parasını ödemeden sevişmemiş yaşlı bir gazeteci. Yalnızlığının çaresini günlük, basit ilişkilerde aramış bu çirkin ve çekingen yaşlanmış, 90. yaş gününde kendine asla alışılmamış bir armağan vermeye kalkışıyor. Eskiden tanımış olduğu bir genelev patroniçesini arayıp el değmemiş bir genç kızla beraber olmak istediğini söylüyor.
Patroniçe, onun bu isteğini yerine getirecek, fakat yaşlı adam her ziyaretinde “uyuyan güzel” Delgadina’yı seyretmekle yetinmek zorunda duracak, yaşamının güzünde kendisine böylesi bir oyun oynayan yazgısına boyun eğecek; ne ki bu fazlaca hususi ilişkiden o güne değin asla tatmadığı bir aşk dünyaya gelecektir.
García Marquez, yaşlılığın hüznünü olağandışı bir aşkın coşkusuna dönüştürüyor. Kim bilir ölümü güzelleştirmek için… Ustanın elinden yaşlılığa, cinselliğe, aşka ve ölüme bir güzelleme.
