Kazı Evleri Kitap Açıklaması
Geceleri pörsümüş memelerini ağzıma dayayarak uyuturdu beni. Ananın anasına ebe deneceğini köyde aklımın erdiği ilk dövüşte öğrendim. Eteğinden çekiştiremiyorsam, korkuyorsam, acıyorsam “ana”mdı. Ayankız eve kafası başka yerlerde arada uğrar, yaşlı hanımefendilere verir veriştirirdi, daha burada mısın, diye çıkışırdı anası. Gelecek yanıta gore pençelerini çıkarmaya, avazı çıktığınca ağlamaya hazır kuşkusuz, babası yapılı, derdi. Ölene kadar ne duayı, ne ağlamayı kestiği kocası için sarf etmiş olduğu tek negatif cümleydi: Babası yapılı! O anlarda yaşlı eme, santraldeki, bağlandı kapanmadan konuşun, diyen denizaşırı ses şeklinde benzeşikliği taraflara bölüştürüp iç hatlarında meşgule düşüverirdi. Saçımı tıraş eder, giyeceklerimi diker, latife yollu çükümü ellerlerdi. Yangın esnasında -ben günahsız sabinin- evde değil de onların sedirinde uyumam verilmiş sadakalardan, kalplerini Tanrı bildiğinden, zamanında yaptıkları iyiliklerdendi, kimlere iyilik yaptınız, diye sorunca beyninin ezber odasından yaşlı ebe, başka odası yoktu sanırım var ise da kullanılmaz hâldeydiler, Tanrı’la bizim aramızda, diye çocukça böbürlenirlerdi. Sıhhi’yi o denli da suçlamadıklarını dualarının kolay kolay sönmeyecek beddualar kabartmamasından anlardım. Köy evlatları arasındaki acayip konumumu paşa koltuğundan indirmeyen üç yaşlanmış peş peşe öldüler. Akrabalarım üç yaşlanmış hanımdı ve köyün dev gibi hanımefendileri kimi zaman direkt bakışlarımın içine kimi zaman de sırtımı dönünce omuzlarıma çocukluğumu talan eden faturalar yüklerlerdi: “Hızlaaan, Ayankız yitik gene, Hızlaaan baban yaşıyor muymuş…” Bir çocuk kavgasına bakardı sicilimin düğmesine basılması, benim kavgalardan çekilmem… Kazı Evleri PDF E-Kitap
