“Quasimodo”, Paskalya’dan sonraki ilk pazara verilen addır aslen. XX. yüzyıl Parisi’nde Notre-Dame Kilisesi’nin ön avlusundaki kerevete, kimsesiz bebekler bırakılırdı. Başrahip Frollo, bu şekilde bir günde bulmuş olduğu sakat bebeği himayesine aldı ve ona Quasimodo adını verdi. Onu büyüttü ve zangoçluk işini verdi; sadece çanın sesi altın kalpli Quasimodo’nun giderek sağır olmasına yol açacaktı. Quasimodo, koruyucusu kabul etmiş olduğu Frollo’ya büyük bir sevgi ve bağlılık duyarak büyür. Oysa başrahip karanlık içdünyasına hapsolmuş, dizginleyemediği nefretinin pençesinde kıvranan biridir. Yaşamı, çanlar ve Notre-Dame Kilisesi’nden ibaret olan Quasimodo, güzeller güzeli çingene kızı Esmeralda’ya, ilk görüşte büyük bir aşkla vurulur. Ne var ki başrahibin gözü de Esmeralda’dadır. Esmeralda’nın dünyasındaysa Yüzbaşı Phœbus’ten başka asla hiç kimseye yer yoktur. Artık sevgi ile nefretin, iyilik ile kötülüğün kıyasıya mücadelesidir yaşanmış olan. Victor Hugo, vakaları ince ince ördüğü Notre-Dame’ın Kamburu adlı meşhur eserinde, insan hayatında kaderin yerini de sorgulamış, kaleme alındığından bu yana birçok sanat eserine, bilhassa de filmlere esin deposu olan görkemli bir roman çıkarmıştır ortaya. Notre-Dame’ın Kamburu bununla birlikte Paris kentinin romanıdır. Hugo, şehrin o sürecini adım adım, duvar duvar, tarih tarih, o muhteşem varlıklı diliyle anlatmış, Paris’in, öteki karakterlerden rol çalmasına yol açmıştır.
