Izahat
Devlet memuru Jakov Petroviç Golyadkin, bir sabah işyerindeki masasının karşısında, kendisiyle aynı adı taşıyan, kendisine tıpatıp benzeyen bir memurun oturduğunu görür. Bu onun ikizi, kendisinin “diğeri ben’i“ benzer biçimde bir şeydir. Bu ikisi içinde, sonunda Golyadkin’i deliliğe kadar sürükleyecek komik bir savaşım adım atar. Golyadkin, Dostoyevski’nin Ecinniler’de, Delikanlıda, dolaylı da olsa Kabahat ve Cezanın Raskolnikov’unda karşımıza çıkaracağı bir sorunsalın; kişiliklerinin özdeşliğini arayan, onu kurmaya çalışan “yarılmış“ tiplerin ilk örneklerindendir. Kafka’da da gördüğümüz, ferdin dünyayı içten dışa, şuur açısından kurma tekniğinin de en yetkin örneklerinden birini sunar. Parçalanmış bilincin kurduğu dünya ise garip olmasıyla birlikte ürkütücü, anlam ifade etmeyen ve tehlikelidir.
