Izahat
Şimdi itiraf zamanı!
İtiraf ediyorum: Sana tuzaklar kurdum.
Adlarını Fi ve Çi koydum.
Can Manay’ın Duru’ya duyduğu açlıkla çıkardım seni yola,
Hiçbir şeyin görünmüş olduğu benzer biçimde olmadığını Deniz’le anlatmaya çalıştım sana…
Beni takip etmen için yolumuzu onların hikâyeleriyle süsledim.
Anlamları da nerede ise her satıra gizledim. Bundan dolayı Pi’deydi aslolan anlatmak istediklerim.
Çaresizdim. Vazgeçemezdim.
Sana bu manzarayı ne olursa olsun göstermeliydim.
Seninle nihayet burada buluşmak için oldukça emek verdim.
Şimdi gene gel benimle, beraber yürümeye devam edelim.
Savaşların savaşılarak kazanılamayacağını, aslolan zaferin sadece direkt ayrılmayınca kazanıldığını
Özge anlatsın sana,
Yaptığımız her şeyin evrende dönerek dolaşıp bizlere iyi mi geri geldiğini
Can’dan dinle,
Çözümleme edebildiğimiz kadar kuvvetli, sadeliğimiz kadar güzel, gerçekliğimizdeki içtenlik kadar benzeri olmayan olduğumuzu
Bilge’de gör,
Kendi kıymetini başkalarının bakış açısından biçenlerin acısını
Duru’yla anla,
Ve Deniz’in düşüncelerinde tanış geleceğin insanıyla… Gel benimle. Yolumuz uzun değil,
Nihayet sana gidiyoruz, bana… BİZ’e.
Sorgulanmamış, çözümleme edilmemiş bir yaşam asla yaşanmamıştır.
