Izahat
“Yüzyıllık Yalnızlık’ı yazmaya başladığımda, çocukluğumda beni etkilemiş olan her şeyi edebiyat vasıtasıyla aktarabileceğim bir yol bulmak istiyordum. Oldukça kasvetli devasa bir evde, toprak yiyen bir kız kardeş, geleceği sezen bir büyükanne ve mutlulukla çılgınlık içinde fark gözetmeyen, adları bir örnek bir yığın hısım akraba içinde geçen çocukluk günlerimi sanat içerikli bir üslupla ardımda bırakmaktı hedefim. Yüzyıllık Yalnızlık’ı iki yıldan daha kısa bir sürede yazdım, fakat yazı makinemin başına oturmadan ilkin bu kitap hakkında düşünmek on beş, on altı yılımı aldı. Büyükannem, en acımasız şeyleri, kılını bile kıpırdatmadan, sanki yalnızca görmüş olduğu olağan şeylermiş benzer biçimde anlatırdı bana. Anlattığı öyküleri bu kadar kıymetli kılan şeyin, onun duygusuz tavrı ve imgelerindeki zenginlik bulunduğunu kavradım. Yüzyıllık Yalnızlık’ı büyükannemin işte bu yöntemini kullanarak yazdım. Bu romanı dikkat ve keyifle okuyan, asla şaşırmayan bayağı insanoğlu tanıdım. Şaşırmadılar, bu sebeple ben onlara hayatlarında yeni olan bir şey anlatmamıştım, kitabımda gerçekliğe dayanmayan tek cümle bulamazsınız.”
