İhtiyaçları oldukca fazlalaşan insanoğlu kendi öz kaynaklarının sınırlarını zorlamaya itilir ve yollarına çıkan herhangi bir savunmasız kişiden bile irkilir. İş ve ücretler, yiyecek ve ısı, cesaret ve iyi niyet hepsi haiz olamadıkları şeylerdir. Işık gölgeye dönüşür ve karanlık yüreklerini doldurur. Bu karanlık içinde adam, hanım ve çocuğun zayıflığını ele geçirir ve onları utanç verici işlere zorlar. Artık hiçbir dehşet yada korku dışlanmaz. Ümitsizlik, yalnız dört duvarın adiliği ve basitliği ile sınırlanmıştır; hepsi fenalık ve suça yönelir… Hepsi sefilleşmiş, bozulmuş birer fena ve pislik benzer biçimde gözükür. Fakat o denli alçalmış kişilerin de daha çok alçalamayacağı bir çizgi vardır ve bu dönüm noktasında, dış dünya adeta yutar bu zavallı, talihsiz, kimliksiz insanları… Onlar “Sefiller”dir; toplumdan dışlananlar, yer altı köpekleri…
